Een volk, dat nabij Hem is.

... Psalm 148 :14

De bedoeling van het Oude Verbond was om afstand te houden. Toen God aan Zijn dienstknecht Mozes verscheen, zei Hij: “nader hier niet toe, trek uw schoenen uit van uw voeten; en toen Hij zich op de berg Sinaï aan Zijn eigen uitverkoren en afgezonderd volk openbaarde, was een van de eerste bevelen: “zet palen rondom de berg.” Tijdens de heilige dienst in de tabernakel en de tempel, was de gedachte van afstand altijd op de voorgrond. De massa van het volk mocht zelfs de voorgrond niet betreden. In het heilige mochten alleen de priesters komen, terwijl in het heilige der heiligen de hogepriester slechts eenmaal in het jaar mocht ingaan. Het was alsof de Heere in de dagen vanouds de mens wilde tonen, hoe gruwelijk Hij de zonde vond, zodat Hij de zondaar moest behandelen als een melaatse buiten de legerplaats; en waar hij Hem het dichts naderde, deed Hij hem toch de grote verwijdering voelen, die er bestond tussen een heilig God en de onreine zondaar.

Maar toen de tijd van het Evangelie gekomen was, veranderde dit helemaal. Voor het: “ga weg,” kwam het “kom” in de plaats; de verwijdering maakte plaats voor nabijheid, en zij die tevoren ver waren, werden dichtbij gebracht door het bloed van Jezus Christus. De vlees geworden Godheid kent geen vurige muur rondom zich. “Komt tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven,” is de blijde afkondiging van God, waar Hij verschijnt in menselijk vlees. Nu wijst Hij de melaatse niet op zijn melaatsheid, om hem ver van Zich af te houden, maar Hij neemt zelf de straf van zijn onreinheid op zich. Wat een staat van veiligheid en voorrecht is deze nabijheid van God door Jezus! Kent u die ervaring? En zo ja, leeft u dan in de kracht van die ervaring? Deze nabijheid is zo wonderlijk, en toch zal zij gevolgd worden door een nog inniger gemeenschap, wanneer het waarheid zal worden: “de tabernakel Gods is bij de mensen, en Hij zal bij hen wonen.” Laat dat uur toch snel komen, o Heere!